Nie ma co się tak spieszyć...

Tak zdaje się sądzić Mały Obywatel, który - póki co - nie planuje jeszcze desantu ;)

Tymczasem jego mamusia przyspieszyła całkiem nieźle - z nudów głównie. Bo co można robić kiedy się czeka i w zasadzie nic poza czekaniem do zrobienia już nie ma? No tak, dziergać! 

Dlatego też bluzeczka, zaplanowana jako zapchajdziura bezstresowa, istnieje już do połowy; może nawet nieco bardziej niż do połowy - na razie jednak nie mogę jej przymierzyć na długość ;)

I na razie istnieć bardziej nie będzie -  włóczki zostało tylko tyle ile odłożyłam na plisy zakończenia rękawków - czyli malutko. A w sklepie koloru tegoż też chwilowo niet... A miała być bezproblemowa robótka na najbliższe dni...

Jednak - nie ma tego złego. Czas naruszyć zaprawione daaaawno temu włóczki...

Z tych trzech kolorów powstanie mały rozpinany sweterek dla Emi. A jeśli O. zaakceptuje zestawienie kolorystyczne i ogólny fason - większa wersja i dla niej, czyli Starszej Siostry. Włóczka to Medusa, rzecz jasna :D

Tymczasem dziś spotkała mnie wielka i przemiła niespodzianka. Dwa lata temu mąż sprezentował mi zestaw żyłkowych KnitPro. Najwyraźniej uznał, że prezent już się zamortyzował ;)

Dziś, nie zdradzając wcześniej żadnych oznak planowania i knucia, podarował mi to:

 

Ale rozegrał to jeszcze sprytniej - odebrał przesyłkę od kuriera, oświadczył (z kwikiem radości), że to oczekiwana część do komputera i pobiegł na górę (kwik radości był bardzo autentyczny, mąż jest informatykiem, więc u mnie zero podejrzeń...). A po chwili zszedł na dół dzierżąc jakieś stare, drewniane pudełeczko i wręczył mi mi je ze słowami "pa to". W pierwszej chwili byłam przekonana, że pokazuje mi w jakie dziwne, ozdobne pudełko ktoś mu tę oczekiwaną część zapakował ;P 

Ale gdy wzięłam je do ręki, przyjrzałam się bliżej, a on cały czas patrzył na mnie wyczekująco - zaczęłam coś podejrzewać... Wiem, bystrzak ze mnie ;P

Pudełko jest piękne, zaczęłam więc podejrzewać szkatułkę do biżuterii ;))

W końcu otworzyłam... Najpierw poczułam zapach róż. A później dotarło do mnie co widzę i tym razem ja wydałam radosny kwik :)

Druty są przepiękne!! Kocham metalowe KnitPro miłością czystą i niezachwianą, drutów drewnianych zawsze się obawiałam (że złamię choćby...), ale w przypadku tych - porażona jestem zachwytem: są cudne. I ten zapach różany drewna!

Oczywiście wszystkie żyłki są dopasowane kolorystycznie do drutów - brązowe ze złoto-miedzianą skuwką.

Druty mnie na razie onieśmielają. Patrzę, dotykam i myślę intensywnie co na nie wrzucić - myślę, że różowa Babyalpaka Silk Dropsa to będzie to! Musi mi się zatem tylko wykrystalizować pomysł na bluzeczkę, musi wrócić Iza w dawnym kształcie i można się brać!

A, druty dostałam w nagrodę, "bo fajne rzeczy robię" :)

 

Tymczasem dziś to na fajną nagrodę zasługuje On (tzn. dziś jeszcze bardziej niż zwykle). Oto mamy piękną "kotkitierę" :) w drzwiach balkonowych i możemy wietrzyć się do woli. Od zeszłorocznego upadku koty w grę wchodziły dwie opcje: zamknięty balkon lub opuszczona zewnętrzna roleta. Żadna nie sprawdzała się przy trzydziestostopniowym upale...

Dodam tylko, że kotkitiera "made by mąż" kosztowała jakieś 7-10% ceny kotkitiery kupnej. Wczoraj była produkcja, dziś testy konsumenckie - kota szczęśliwa, my szczęśliwi.

A poza tym? Korzystając, że nadal jestem w dwupaku i mam pretekst - rozpieszczam się do woli :) Ale jak tu się oprzeć młodym szparagom, młodej sałacie, pysznej eko-maślance? (jako uzupełnienie wystąpiły kurzęca pierś i risotto z cebulką i papryką). 

Kończę ten przydługi post, teraz pewnie przez dłuższy czas nie będzie co pokazywać. Chyba, że znów dostanę drutowego turbodoładowania...

Na zakończenie - Wielka Gratka, czyli Iza widziana z dołu (kto mnie zna w realu ten wie, że mnie to się raczej z góry ogląda) :)