Żółć

Celebryta Piotr Adamczyk powiedział kiedyś, zapytany - jako nominowany w jakimś plebiscycie - o ulubione słowo, że ŻÓŁĆ. Dlatego, że typowo polskie. Bo w żadnym innym języku nie ma liter, które je tworzą. I jeszcze dlatego, że tak często nas Polaków żółć zalewa.

Pierwszy argument spodobał mi się - jako językoznawcy - bardzo i od razu żółć pokochałam. Drugi sprawił, że postanowiłam się mieć na baczności, by jak najrzadziej takim uczuciom ulegać. Złości, zazdrości, zawiści, goryczy. I by kolor ten raczej ze słońcem w swoim życiu skojarzyć.

Nie da się jednak ukryć, że czasem dopadała mnie żółć zła. 

Staram się nie zazdrościć, pogodziłam się już z tym, że na moim szyciowym stole stoi Łucznik Julia 2009, a nie wypasiona Husquarna, Brother czy Janomka. Zwłaszcza, że po kilku latach razem (i, niestety nie z jej winy, tylko kilku w tym czasie projektach) przekonałyśmy się z Julią do siebie.

Co innego overlocki...

Tych zazdrościłam całkiem nieładnie. I nic nie mogłam na to poradzić.

W końcu chyba nawet zaczęłam mówić to głośno ;) Bo mąż powiedział raz czy dwa "to se wreszcie kup". No i pomyślałam "czemu nie? za jakiś czas kupię" - bo u mnie wszystko co większe niż zakup śmietany i chleba musi być zaplanowane...

A potem w bieg wypadków wtrącił się Witek.

Tak tak, ten mały ktoś, kto urodził się niecałe dwa lata temu. Coraz częściej zaczyna pokazywać swój charakter (charakterek?), którego jedną z cech szczególnych jest zamiłowanie do rytuałów - ciekawe po kim to ma? Witas ma już rytuały swoje, ale dzielnie wspiera też nasze.

Gdy któregoś razu Witkowy tata zasiadł z kolacją przy stole, Witek natychmiast pobiegł ku półce z gazetami i pierwszą z góry przyniósł i z dumą położył przed tatą - "masz". Traf chciał, że była to Burda majowa. A w niej - reklama maszyn. I usłyszałam "o, promocja na overlocki jest" i już wiedziałam, co będzie dalej.

Tak oto chłopaki moje sprawiły mi wspólny, dniomatkowo-urodzinowy jak mniemam, prezent.

No i na szczęście kolor pierwszej rzeczy, która wyszła spod igieł superlocka, to nie efekt zalewającej mnie żółci, a czysty przypadek. Z pewną taką nieśmiałością zasiadałam do tego dziwactwa, które nie dość, że górnych nitek ma cztery, to jeszcze dolnej ni jednej, a w dodatku ma nóż! I żeby nie zmarnować porządnego materiału przerobiłam dla siebie polówkę męża.

 

On jakoś nie był przekonany zbytnio do kolorów. Że mdłe. W dodatku koszulka była za długa, więc i tak musiałaby trafić pod stopkę. Leżała na kupce do przeróbek, sama więc wepchnęła się pod rękę. Upewniłam się tylko czy jednak ostatecznie i na bank nie (wiecie, z facetami to nigdy nie wiadomo), przemyślałam JAK i w dwie godziny machnęłam koszulkę.

Byłoby jeszcze szybciej, gdyby nie to, że miałam w domu za mało dobrych jasnych nici. W efekcie nawlekałam byle co, a overlock - jak się okazało - bardzo tego nie lubi. Za to nawlekanie mam teraz wyćwiczone na medal! ;)

Overlockowe szyjące - jak sobie z tym radzicie? Kupujecie nowe kolory nici po pięć szpulek? Nawlekacie "coś zbliżonego"? Przewijacie na mniejsze szpulki?

Koszulka jest na maksa prosta - bo tak lubię, ale też nie da się ukryć, że tak krawiec kraje, jak mu materii staje.

Po akcji przeróbka z polówki pozostały: kołnierzyk z plisą guzikową, ok 5 cm tyłu, jeden rękawek - oskubany ze ściągacza.

Ściągacze rękawków wykorzystałam bowiem jako wykończenie dekoltu.

Pliski mini rękawków powstały zaś z paseczków materiału wyciętych z jednego z rękawów polówki.

W overlockowym szyciu najbardziej urzeka mnie czystość i równość ściegów wynikająca z ich  automatycznego przycinania.

Ponieważ z racji na wiek ;) preferuję już raczej dłuższe niż krótsze fasony, a koszulka ścięta pod listwą guzikową polówki była ciut krótka, doszyłam sobie też po pasku na dole - te paski udało się wyciachać z górnej części pleców.

I oto jest - mój pierwszy overlokowy ciuch. 

I jestem zauroczona.

Wprawdzie - jako laik - sądziłam też, że taką maszyną można robić elastyczne podłożenia - a tu jednak nie... - ale i tak łatwość pracy jaką daje szycie i obrzucanie jednocześnie jest wspaniała! I to jakie obrzucanie!

Oczywiście przetestowałam też maszynę na materiałach nieelastycznych - i bardzo się cieszę, że za część projektów, które mam w głowie, jednak się wcześniej nie zabrałam. Wykończenia z pewnością na tym skorzystają.

A w międzyczasie - czyli przez ostatnie dwa miesiące - nie leniłam się bynajmniej: wydzierałam jeden sweter (przeróbkowy) i właśnie kończę kolejny dzianinowy projekt. Szyje się koszula, choć nie bardzo mam do niej serce. Może teraz jakoś się zmobilizuję?

Tak czy siak - nie próżnuję. A kiedy jestem wieczorem tak padnięta, że nie tylko maszyny ale i drutów nie chce mi się tykać (bywa) wyciągam piórka, tusze, książkę i biorę się za kaligrafię ;)

Wtedy czasem, kiedy spadnie mi kleks, zalewa mnie krew. Ale nie żółć ;)