Pierwsze koty... zaploty!

Od dawna mnie korciło, ale w końcu to zrobiłam, zaplotłam pierwsze sznury szydełkowo-koralikowe :)

Przedwczoraj, na fali niechcemisizmu i jakiegoś takiego zniechęcenia drutami (!) i szyciem (tu winne jest sięrozkładanie głównie) sięgnęłam po zakupione jakiś czas temu koraliki, szydełko, grubą zieloną nić i kurs przygotowany przez koralikową mistrzynię - Weraph.

I powstała ona - pierwsza żmijka.
 

Najbardziej bałam się chyba nawlekania koralików. Nie miałam specjalnej igły (czy co to tam jest), a nie chciałam robić zakupów nie mając pewności, czy mi się spodoba. Poza tym - chciałam spróbować już, natychmiast. Więc zanurzyłam na chwilę końcówkę nici w bezbarwnym lakierze do paznokci, odcisnęłam palcami nadmiar, naciągnęłam i poczekałam aż wyschnie - sprawdziło się :)

A potem zaczęłam szydełkować. Kurczę! Weronika tak to wytłumaczyła, że nie miałam najmniejszego problemu z załapaniem. I w jeden wieczór powstał powyższy sznurek. Celowo wybrałam wersję bez zmian kolorów - nie miałam cierpliwości liczyć sekwencji przy nawlekaniu. Jednak koraliki były na tyle ciekawe, że efekt jest bardzo fajny.

A drugiego wieczoru, wczoraj, postanowiłam poszaleć. Przejrzałam całą bibliotekę wzorów. I powstało to :)

Delikatny kwiatowy wzór autorstwa Mariam Nahapetyan. Miał być zupełnie inny, ale nie udało mi się w pobliskim empiku dostać potrzebnych kolorów koralików. Więc kupiłam inne, przejrzałam zapasy i nawlokłam - o tak

A tu front robót :)

Natomiast dziś, jak na skrzydłach, leciałam do sklepu z półproduktami do biżu, by moje pierwsze sznurki przemienić w bransoletki. I oto są!

Kwiatkowa dla O.

I migotliwa dla Mamy - bo zdecydowanie za rzadko coś jej podarowuję!

A tak prezentują się w komplecie. Normalnie nie mogę się na nie napatrzeć!!

I, oczywiście, wpadłam jak śliwka w kompot. Już mam mnóstwo planów, pewnie spróbuję swoje wzory tworzyć, poczyniłam nieprzyzwoicie duże zakupy "dodatków"...

I tylko jedno nie zmieniło się nic a nic - nadal okropnie nie cierpię tego całego łączenia elementów w gotowy wyrób biżuteryjny... Nie mam do tego cierpliwości, co pewnie wynika też z faktu, że nie mam odpowiednich narzędzi. 

I dobrze, niech tak zostanie. 

Dzierganie czasem sznurków - owszem, bo szybko, miło, nienudno; bo nie ma dużo rozkładania i efekt jest natychmiastowy. Ale jednak czasem warto pomęczyć się kilka wieczorów więcej i wdziać później na plecy zrobiony przez siebie sweterek.

Bo jednak druty my BIGGEST love! :)