Wielki błękit

To się nazywa sz(ż)ycie na krawędzi! O 16:00 żakiet miał wystąpić na ślubie, a jeszcze o 12:00 kładłam ostatnie szwy! Ha!

  Model: 109 Burda 3/2012

źródło

Materiał: ten sam kostiumowy co przy spódnicy z poprzedniego postu. Po bliższym przyjrzeniu się stwierdzam, że to chyba mieszanka bawełny z wiskozą.

To pierwszy żakiet jaki uszyłam. Był taki moment, że chciałam odpuścić - dużo się działo w ubiegłym tygodniu i nie składało się, żeby spokojnie usiąść do szycia. Krojenie elementów wierzchnich odbyło się we wtorek, ale szyć zaczęłam dopiero w środę późnym wieczorem. W czwartek mieliśmy małą domową rewolucję (o tym w następnym poście), więc do szycia powróciłam dopiero w piątek... Działo się, a z każdym szwem napięcie rosło :) Na szczęście Wito okazał się wyrozumiałym chłopcem i postanowił niemal całe popołudnie przespać. A budząc mnie w sobotę o szóstej dał czas dodatkowy na wykończenie podszewki ;)

Co z tego wyszło? Całkiem przyjemny, lekki, niezobowiązująco elegancki i urzekająco prosty żakiecik. Przynajmniej moim zdaniem.

Przebrnęłam przez całe stosy Burd żeby znaleźć coś odpowiedniego. Coś, co będzie pasowało do charakteru materiału, który swoją strukturą przypomina mi klasyczne "szanelki" i coś, co będzie na tyle proste, że poradzę sobie z szyciem. I chyba znalazłam model idealny. Strasznie mi się ten fason podoba!

Żakiecik jest krótki. Tym krótszy, że uszczknęłam mu z długości jakieś 2-3 centymetry, żeby go dopasować do swoich krótkich pleców. I już wiem, że będę sobie żakiety szyła, bo kupne zwykle właśnie dlatego, że są za długie źle się na mnie układają i talię mają nie tam gdzie trzeba.

W oryginale żakiet ma na przedzie frędzelki siepane. Mam je gotowe, ale nie zdążyłam doszyć. I teraz się waham czy je dokładać, bo taki surowy żakiet ma chyba bardziej uniwersalny charakter. Może być niezobowiązującym wdziankiem "podbijającym" zwykłe, dżinsowe szorty...

... może być częścią biurowego mundurka, gdy zestawi się go ze spódnicą od kompletu.

 

A może też służyć jako część stroju sportowo-eleganckiego, czyli takiego najbardziej "mojego".

Poza tym ja chyba już tak mam, że im mniej, tym bardziej mi się podoba.

Największym stresem było wszywanie podszewki. Wydawało mi się, że to masakra jakaś - za chiny ludowe załapać nie mogłam o co chodzi w burdowym opisie. Ale przejrzałam wszystkie kursy (te na ostatnich szarych stronach) i znalazłam taki w którym podszewka była, co mi nieco sprawę rozjaśniło. Resztę robiłam na czuja i wyszło ok :)

Cała podszewka podłożona jest ręcznie - tak jak Burda nakazuje. Następnym razem chyba jednak spróbuję przyszyć podszewkę i na dole maszynowo (zostawiając tylko mały otwór do przewijania) albo przynajmniej mniej się spieszyć szyjąc ręcznie, bo nie jestem tym szwem zachwycona. Na szczęście jest ukryty pod dolną fałdką podszewki.

Jednak największą i całkowicie wynikającą z pośpiechu wtopę zaliczyłam przy rękawie. Kiedy przyszło do wszywanie rękawów podszewki okazało się, że... mam dwa prawe! Nie zauważyłam, że jeden uszyłam na lewą stronę. Niestety nie było już czasu na prucie i albo krojenie i szycie raz jeszcze - był piątek tuż przed północą ;) Stanęło na tym, że jeden rękaw ma podszewkę bebechami na wierzch. Ale prucie i poprawianie chyba sobie podaruję :)

Tak czy siak - zdążyłam! 

I teraz mogę spokojnie brać się za kończenie Marynarza - zostały tylko końcówki rękawów. Prawdopodobnie wykończę włóczki do ostatnich metrów, więc muszę trochę kombinować.

A później? Już myślę co szyć :) Wzięło mnie straszliwie i puścić nie chce. I dobrze! A pomysłów też jest kilka, ciuchowych, domowych i zabawowych. Się zadzieje i zaszyje zatem we wrześniu ;)

PS. Dziękuję za wszystkie konkursowe odpowiedzi. Losowanie w następnym odcinku :)