No to Czapa! Ale da się ;)

Ten post zrozumie każdy, kto choć raz próbował upolować sensowną czapkę dla dwu-i-trochę-latka na tak zwany "okres przejściowy", czyli absolutnie najbardziej niewdzięczną porę roku dla rodzica, który wozi dziecko do żłoba rowerem o 7, gdy chłodno, a odbiera po 16, gdy niby ciepło. No kapota - jak byśmy się nie ubrali, zawsze jest źle: za ciepło, za lekko, za przewiewnie, zbyt szczelnie, niewygodnie, a-idź-pan-w-pyry...

Ech.

No więc mamy porę niewdzięczną, a jakoś łepek progenitury, a takoż uszy tejże, chronić przed atmosferą należy.

Więc czapa.

Ino jaka?

Na wełnianą za ciepło, na bawełniany kapelusik - już za chłodno (choć Wit codziennie mnie przekonuje, że jest inaczej), a bejzbolówka z Angry Birds w ogóle nie wchodzi w grę, bo... nie wchodzi pod kask.

No ale znaleźć się da, tyle, że te czapki-szmatki, z kawałka trykotu podwójnego, kosztują jakieś pieniądze kosmiczne, zupełnie jakbym w ogóle nie musiała kupować sobie kosmetyków, włóczek, robić paznokci i ścinać włosów, tylko w ramach sprawiania sobie frajdy czapki dziecku miała kupować ;)

Co zatem robi mama dziecko (i jego uszy, wraz ze stanem nieprzeziębienia) kochająca, ale może lekko zbyt oszczędna?

Czapkę robi, sama.

Czapka elegancko wymięta - wszak była noszona ;)

Do olśnienia, prostą drogą prowadzącego do wykonawstwa wspomnianego, mama potrzebuje dwóch czynników stymulujących:

1. czapki fajnej w formie, aczkolwiek nieco odbiegającej od oczekiwań kolorystyką. I bynajmniej nie o to chodzi, że w czapce (podarowanej w chwili dotkliwego braku przez Mag i Zo - dzięki dzięki) uwidacznia się róż, a Wito jest chłopcem. Nie. Jak okaże się w dalszej części postu - nie robi nam to :)

Za to przeszkadza nam (a raczej, nie oszukujmy się, mi), że kolorystyka ta nijak nam nie pasuje do reszty Witkowej garderoby :)

2. wizyty w Tanim Armanim, gdzie matka, kierowana wielką potrzebą zrobienia sobie low-costowej (znów!! chyba jednak jestem skąpa...) przyjemności, grzebiąc w koszu, natyka się na cudnie grające ze sobą dwie damskie obszerne podkoszulki. 

Matka nabywa, płaci złotych 6 (słownie: sześć PLN). Targa do domu, pierze, prasuje i pruje. Jak natchniona.

 

Koszulki są lekko sfatygowane życiem, jedna ma nawet jakieś niespieralne plany, ale widoczne tylko gdy się chce (matka nie chce). Za to rozmiar mają na tyle słuszny, że nie tylko starczy na czapę, ale i na chustkę.
Czy matka wspominała, że Witek miał świetną chustkę trykotową pod szyję, ale złożyliśmy z niej ofiarę udawszy się na grzyby? Nie? To wspomina. BTW - nie wiem czy za te 7 sztuk grzybów (słownie: siedem grz.) było warto składać taki trybut...

Następnie matka kraje, znów prasuje (dlaczego w szyciu tak dużo innych jest czynności, a tak mało szycia właściwego?), szyje (jak akurat jej owerlok nitki nie zrywa) i po upływie godziny lub dwóch (nie wie, bo w twórczym szale była) ma komplet wymarzony. Przez matkę.

Dzięki czemu już następnego dnia rano dwu-i-trochę-latek może oprotestować nowy zestaw pi... świgając nową czapą o glebę i kategorycznie (foch) domagając się (ryk) kapelusika (ryk, pisk, łzy).

Nie po to jednak matka szyje po nocach (wieczorach, jak mam być szczera, ale dramatyzm opowieści, rozumiecie...) odrywając się od drutów, nie po to zachwyca się boskim połączeniem kolorów i wzorów, nie po to z wielkim trudem powstrzymuje się przed skrojeniem czapki dla siebie zamiast dla dziecka, żeby się poddać.

Wierzcie mi - obecnie Witek już ten komplet uwielbia ;) Obie jego strony: i stonowaną paseczkową, i lekko porytą kolorystycznie beżowo-zjadliwiezieloną :)

Chyba po prostu dziś się chłopak nauczył, kiedy kobieta ma TAKIE spojrzenie, które oznacza, że nie należy z nią dyskutować. A tym bardziej świgać czapeczką.

Co ciekawe chusteczka nie napotkała oporu. Może dlatego, że jest tak nienarzucającego się rozmiaru, że jej nie zauważył? ;)

A żeby nie było - Witas zaprezentuje czapę osobiście.

Na fotce widać dziurki po sprutym szwie, może zejdą po praniu, a może nie - nie robi mi to. To czapa na pół sezonu pewnie, pewnie niejedno śwignięcie o glebę jeszcze przed nią, to kto by się tam dziurkami przejmował :)

 

I w świetle dziennym wraz z całością dzisiejszego outfitu  mojego Małego Motila :)

O tak, nie Boby Budowniczowie, nie Ciuchcie Tomki i inne takie, Witas uwielbia motile i chętnie spaceruje przywdziawszy swe brokatowe skrzydełka :)

Choć, rzecz jasna, ideałem jest obserwowanie koparek, naprawianie roweru lub po prostu wkładanie kamieni do rur - w skrzydełkach :)

No to chyba oczywiste jest, że do takich działań niezbędny jest odpowiedni strój, w tym czapa? ;)

A teraz, tytułem chwalenia się i chwalenia męża, mały reportaż pt. Jak mój kąt do szycia wspaniały stał się jeszcze wspanialszy.

Niewiele jest rzeczy, poza mną i jazdą motorem, które mój mąż kochałby tak jak komplety.

Było więc tylko kwestią czasu kiedy, po wymianie kuchni i wymianie mebli w pokoju Witka (o tym w jednym z następnych postów), mąż zabierze się do usunięcia OSTATNIEGO nie-ikeowego mebla z naszego domu (średnio atrakcyjny kontenerek widać tu, po pierwsze był za mały, po drugie - nie pasował).

Dzięki tym czystkom koło naszego współdzielonego stołu stanął w 100% mój kwadraciak, z półkami i szufladkami.

Jest miejsce na burdy (ich część, ale ciii... tego on wiedzieć nie musi)...

... jest w szufladkach na nici...

... i inne przydasie.

Jest jeszcze do rozwiązania kwestia zabezpieczenia maszyn przed kurzem (pokrowce mi się nie widzą, uprzedzam). Na razie jednak cieszę się ich widokiem na sąsiadujących półeczkach :)

Żeby tylko częściej mi się te maszyny chciało odpalać...

No ale nic, nie można mieć wszystkiego - czas na druty też musi być :)

To zmykam do drutów, Blink Blink wchodzi na ostatnią prostą!