"...do przedszkola chodzę z workiem..."

... i mam znaczek z muchomorkiem.

No, prawie.

Znaczek jest z pieskiem. Ale do przedszkola Witas śmiga dzielnie już ponad dwa miesiące. 

I oczywiście, jak to w życiu bywa, zaraz w drugim tygodniu tego śmigania, jak tylko zrobiło się za chłodno na krótkie spodenki, okazało się, że śmigać nie bardzo jest w czym. Spodnie za krótkie, a bluzy jakieś takie jakby przyciasne...

Więc matka wlazła na górę i naszyła.

Wbrew logice, bo spodnie były pilniejsze, na pierwszy ogień poszły bluzy.

Pierwsza bluza, cieńsza, powstała z resztki materiału w kotwice pozostałej po mojej bluzie nadmorskiej. Resztka nie była wielka, dlatego też kotwice są tylko na przedzie.

Zastanawiałam się nad raglanem, ale ostatecznie odrysowałam wykrój z ulubionej bluzy Witasa - jest sprawdzona w bojach i wiem, że mu w niej wygodnie.
Wykończenie dekoltu wyszło nieco za luźne, ale nie chce mi się już poprawiać.

Rękawy wykończyłam ściągaczem pod kolor, kupionym razem z tą cienką dresówką pętelkową. Celowo zrobiłam jej też nieco za długie. Wiadomo - to one (na wyścigi z nogawkami spodni - kurczą się najszybciej.

Dół tradycyjnie już - podwinięty i przeszyty dwa razy ściegiem elastycznym.

Druga bluza - też z resztek po moim ciuchu. Tym razem cieplejsza, mięciutka.

Na rękawach ściągacz prążkowany. Pod kolor, rzecz jasna.

I dekolt, także nim wykończony.

A dół podwinięty i przeszyty dwa razy. Klasyka.

No i hop, jakieś 15 minut odrysowywania, niecała godzina szycia i dwie bluzy są.

Czas na spodnie.

I tym razem wykorzystałam resztki. Jakoś zawsze gdy przerabiam długie spodnie na szorty mam opory przed wyrzuceniem odciętych nogawek. Myślałam, że opory irracjonalne.

Okazało się, że wręcz przeciwnie - odcięte nogawki świetnie nadają się na Witasowe spodnie do wycierania przedszkolnych podłóg. Powstały dwie pary - z klasycznego, acz niezbyt grubego, dżinsu i z lnu.

Przy obu parach wykorzystałam oryginalne szwy boczne - wykrój nogawki jest jednoelementowy, a nogawki-bazę rozcięłam tylko po szwie wewnętrznym.

Wykorzystałam też oryginalne podłożenia - dzięki temu dżinsy Witasa wyglądają jak prawdziwe :)

A u góry mają ściągacz - żeby przedszkolak samoobsługujący się nie miał problemu z zapinaniem i odpinaniem zamków :)

Mają też taką małą imitację rozporka. W zamyśle miała ułatwiać rozróżnianie przodu od tyłu. Może i ułatwia, ale Witas albo ignoruje ten sygnał, albo po prostu lubi czasem mieć zapięcie na pupie ;)

Wyprawka przedszkolna - jest!

A jak już to wszystko wyprodukowałam i rozwiązałam problem braku garderoby, to pozostał problem ostatni - przekonania do niej mojego trzyipółlatka.

Bo Witas bardzo lubi mówić NIE. Wyraźnie. I głośno. I zdecydowanie. Z przekory :)
Generalnie - ma w nosie co wkłada na się, ale wyczuwa jakoś, skubany, że daną rzecz szyłam ja i mówi "nie będę tego nosił, nie podoba mi się". Taki jest!

Na szczęście po jakimś czasie mu mija. I teraz kotwicowa bluza jest jedną z ulubionych. Zwłaszcza, kiedy kotwice przywdziewamy oboje.

A na dowód, że nosi - bluza z wkładką.

Ostatnio na blogach sporo było o szyciu dla dzieci. Pisała o tym Granda, pisała i Mondfee. Czy się opłaca?

Moim zdaniem - tak. Choć bywa problematyczne. 

Bo się może nie spodobać z przyczyn mniej racjonalnych niż krój czy kolor ("nie lubię tegoooo!").

Bo jest to szycie na krótko (dzieci rosną, ale też - nie ukrywamy - bardzo ciuchy niszczą). 

[Choć tu są wyjątki, jak uszyty kiedyś dla Bratanicy starszej płaszczyk, który nosi już trzecia dziewczynka, a i O. służył ładnych kilka lat (przedłużane rękawy).]

Bo czasem więcej czasu zajmują przygotowania, niż szycie właściwe.

Ale warto. Bo to miłe. Bo można poszaleć (no, ja raczej poszłam w mega prostotę, ale tak lubię, zerknijcie jednak na cudeńka Grandy i Mondfee).

I taniej niż w sklepie też jest. Zwłaszcza gdy się zużywa resztki. A przy trzylatku te kawałki naprawdę nie muszą być wielkie. Szacuję, że te kawałki kupionego materiału, które poszły na cały komplet łącznie kosztowały mniej niż 20 zł.

I tak mi się spodobało, że chętnie bym poszyła jeszcze. Tylko, że owerlok właśnie odmówił współpracy i chyba będę musiała go odesłać do serwisu do Radomia (już drżę...).

Trzymajcie kciuki za naprawę, bo szyyyyyyć mi się chce. A bez owera to już teraz jakoś nie to ;)